NS voerde in 1970 Spoorslag '70 door, hiermee kwam onder andere een duidelijk verschil tussen stoptreinen en intercity's. Voor diensten op spoorlijnen met korte afstanden tussen de stations, voornamelijk in de Randstad, werden de nieuwe Mat'64 niet geschikt geacht. Daarom ontwikkelde NS zelf een treintype die snel kon optrekken. In 1972 sloot NS met Talbot (tegenwoordig Bombardier / Alstom) een contract voor 15 proeftreinstellen. In dat jaar leverde Talbot een moke-up cabine van de SGM. SGM staat voor StadsGewestelijk Materieel, het gebied waar de treinen ingezet zouden worden. De SGM's haalde in 2 minuten de maximale snelheid van 120 km/u. In 1979 kocht NS die kop en zette er knoppen en een koppeling op. Tegenwoordig staat de cabine in Het Spoorwegmuseum.

Op 7 maart 1975 werd de eerste trein in Aken afgeleverd. De tweedelige treinen hadden geen doorloop tussen de rijtuigen, geen toilet en geen eerste klas. Dit werd gedaan omdat reizigers maar kort in de trein zouden zitten als ze bijvoorbeeld op de Zoetemeerlijn, de Hofpleinlijn en tussen Utrecht en Nieuwegein zouden rijden. Op 26 maart dat jaar reed de 2001 zelfstandig zijn eerste rit op de Hofpleinlijn. De eerste 15 SGM's zijn ouder dan sommige Plan-V treinstellen. In mei 1977 bestelde NS nog 60 treinstellen van de serie SGM. Deze treinstellen kregen wel een doorloop tussen de rijtuigen en een toilet. In juni 1981 bestond elke SGM uit 2 bakken, NS bestelde toen 60 middenrijtuigen om de bestaande SGM's te verlengen naar driedelige treinstellen. In september dat jaar bestelde NS 15 tweedelige treinstellen, deze treinstellen werden als driedelige indienst gesteld met de eerder bestelde middenrijtuigen. Zo bestond de serie SGM uit 30 tweedelige en 60 driedelige treinstellen.

Door het snelle optrek gedrag van de treinen kregen ze de bijnaam 'Sprinter', die term gebruikte NS later als vervanging voor de term 'Stoptrein'. De Spinters hadden een automatische regeling die de treinen op een constante snelheid hield. In 1997 werden alle tweedelige treinstellen omgedoopt tot Citypendels, de doorloop tussen de rijtuigen werd verwijderd, de eerste klas werd ook verwijderd en een deel van de stoelen werden vervangen voor staanplaatsen. De grijze deuren werden geel gemaakt en de blauwe stoptrein-strepen werden weggehaald.

Vanaf de zomer van 2003 kregen alle SGM's de gebruikelijke revisie om weer een lange tijd mee te gaan. De treinen werden naar de Deense vestiging van Bombardier gebracht. Van buiten kregen de treinstellen als eerste de nieuwe Sprinter kleuren van de NS: wit, blauw en geel. Van binnen werden de treinen ook helemaal vernieuwd, de wanden werden van glas gemaakt en de stoelen kregen een andere bekleding. Ook werd de tractie-installatie aangepast zodat de treinen sneller konden optrekken. Het energieverbruik van de treinstellen is na de modernisering met een kwart afgenomen. Ook kregen de treinen aan beide kanten spiegels zodat de machinist zelf de deuren kon sluiten. De modernisering van de SGMm's heeft tot 2009 geduurd. Na de modernisering verspreidde de Sprinters zich over het hele land. Daarvoor reden ze voornamelijk in de Randstad.

In november 2018 kwamen de eerste nieuwe SNG's van NS indienst, de in totaal 206 treinstellen bestaande serie verving de SGMm's, DD-AR en DDM stammen in Nederland. Nadat steeds meer SNG's instroomde verdwenen de 3 serie steeds meer van het spoor. Op 15 december 2019 werden de laatste DD-AR en DDM stammen buitendienst genomen. Eind 2019 is ook begonnen met het buitendienststellen van de oude Sprinters. In 2020 is op grote schaal begonnen met het afvoeren van de treinen. Op 5 december 2021 werd bekend dat SGMm 2995 afscheidsstickers heeft gekregen op de zijkant van de trein. De tekst 'Na 46 jaar ben ik uitgesprint' en een SGM-kop met het jaartal 1975 met een streepje en 2021 met een SNG-kop werden op de zijkant aangebracht. Ook werd het roostertje aan één kant van de trein blauw gemaakt. Op 11 december 2021 reden de laatste SGMm's bij NS in dienst. Drie SGMm's werden niet gesloopt, in mei 2020 ging de 2133 over naar het Spoorwegmuseum.

In september 1972 bestelde NS de eerste vijftien sprinters van het type SGM bij fabrikant Talbot. Talbot bouwde in 1973
of 1974 een mock-up van de cabine van het nieuwe treintype om NS en haar machinisten kennis te laten maken en hun mening te geven over de cabine. In 1975 werden de eerste SGM's gebouwd. Nadat de cabine niet meer nodig was
doneerde Talbot de SGM-cabine aan Het Spoorwegmuseum. Hier verving hij in 1983 een cabine van een Mat'46 die
eerder in het museum stond.