1 oktober 2016,

Volgens mij was Leiden-Utrecht een van de eerste trajecten waarop deze treinen reden. Als 10 jarige heb ik mijn vader de kop gek gezeurd om een keer een ritje mee te maken. De deuren gingen open met een knopje en dat mocht ik indrukken en wat modern oogde de trein veel ruimer dan de krap ogende treinen van daarvoor. Met deze treinen gingen wij naar mijn grootouders vanuit Leiden naar Veenendaal, later ging ik naar de HTS in Utrecht met deze trein en overal in Nederland zag je hem. Ik kan mij een rit herinneren met de tienertoer toen 's avonds MAT 64 ingezet werd als intercity van Groningen naar Utrecht en dan weer overstappen naar Leiden. Wat zijn de tijden veranderd sinds die tijd maar deze treinen reden altijd. Ook na mijn trouwen toen wij in Zwijndrecht terechtkwamen en ik weer veel met de trein reisde. Weer kwam je het vertrouwde gezicht tegen. Ik kan mij herinneren dat alleen een kleine coupé niet roken was. De rest van de trein stond vaak blauw van de rook en dat was niet altijd leuk. Gelukkig zijn de niet roken plaatsen snel uitgebreid totdat roken helemaal niet meer mocht. Ik heb ruzies meegemaakt maar ook reed ik met mijn vrouw de eerste rit naar een uitje in Amsterdam. Een mooie herinnering.

Voor mij was het de trein van NS. Natuurlijk gaat de vernieuwing voort. Maar helemaal ouderwets waren de treinen toch niet. Ik zal zeker nog wel eens in het spoorwegmuseum gaan kijken.

Met vriendelijke groet,

Aart van Joolingen

25 november 2015,

Mijn herinneringen aan Mat64 zijn de volgende:
Het maakt onderdeel uit van mijn vervoers leven van de afgelopen 50 jaar. Het begon in de jaren zestig. NS had toen de tienertoer en aangezien ik van huis uit nooit met de trein ging vond ik het als tiener wel spannend met de trein door Nederland te reizen. Niet planmatig maar op een station de eerste beste trein die klaarstond nemen. En daar waren regelmatig Mat64 bij toen nieuwe treinen maar wel minder comfortabel dan de Hondekoppen. Mijn dienstplicht heb ik van augustus 1971 t/m februari 1973 vervuld bij toen nog Hare Majesteits Marine, opkomst bij het MOK in Holllandse Rading. Het op en neer reizen van Leiden via Utrecht ging altijd met Mat64.

Na mijn dienstplicht ging ik op Schiphol werken en zodra vanuit Leiden de Schiphollijn werd geopend ben ik zeer regelmatig met de trein heen en weer gegaan. Eerst uit nieuwsgierigheid en toen de A4 werd gereconstrueerd (files) dagelijks. In die periode reden alleen treinen Mar64 op deze lijn. Zodra Schiphol werd verbonden met Amsterdam CS werd Mat64 alleen nog ingezet als stoptrein (nu heet dat dus Sprinter).

Al 25 jaar lang ga ik met een vriendengroep een week fietsen in Duitsland en we begonnen altijd in een grensplaats waarbij we met de trein heengingen, ook vaak weer met Mat64. Deze hadden toen nog een grote bagageruimte ook voor fietsen. Kenmerkend zijn het wat schokkerige optrekken met het zo typisch kenmerkende geluid daarbij. Ook de remmen lieten zich goed horen. Het interieur met de skai banken. De conducteur die nog op een echte fluit het vertrek aangaf.

Nog even en we sluiten ook dit hoofdstuk af. Wat mij overigens opvalt in 50 jaar vooruitgang is:
Echte intercity treinen hebben we niet meer doordat zogenaamde intercity’s zoveel stations aandoen dat de reistijd niet toeneemt. De dubbeldekkers hebben te kleine bagagerekken, er kan nauwelijks wat in en de prullenbakken zitten na twee koffiebekers vol. Wat dat betreft zou NS een voorbeeld kunnen nemen aan de regionale vervoerders door grote prullenbakken op de balkons te plaatsen en die uiteraard ook op elke eindpunt te laten legen ook bij sprinters.

Maarten de Graas

3 oktober 2015,

Een aantal weken geleden had ik mijn intercity op een haar na gemist. De volgende ging pas een half uur later. Alleen de stoptrein (Plan V), die vijf minuten later vertrekt, kwam net aanrijden op een ander spoor. Een man waarmee ik aan de praat kwam en die dezelfde richting op moest als ik, had het duidelijk niet op dit treintype en weigerde dan ook pertinent in te stappen. Deels vanwege het materieel maar ook deels de uiteindelijke zeer beperkte tijdswinst over de volle rit ten opzichte van de volgende intercity waren daar debet aan. Voor wat betreft het laatste had hij zeker gelijk. Krakend en piepend kwam de stoptrein tot stilstand. Ik besloot desondanks afscheid van hem te nemen op het vertrekstation en wél gewoon in te stappen ondanks de ook voor mij zeer beperkte tijdswinst aan het eind van de rit. Want ik dacht: "Nu kan het nog want er komt een moment dat het écht afgelopen is met de Mat '64".

De trein vertrok. In tegenstelling tot de veel nieuwere en geruisloze toekomstige opvolgers, ging dit met veel motorisch lawaai gepaard. Een man, aan de andere kant van het gangpad zuchtte maar eens diep en had daarbij een mistroostige blik. Kennelijk de intercity ook gemist, zo luidde mijn voorzichtige conclusie. Hij keek wat verveelt om zich heen, pakte zijn laptop maar weer eens. Ik keek in eerste instantie wat naar buiten. Althans, dat was mijn intentie want de ruiten blonken niet uit in schoonheid. De jaren....al die ritten hadden hun tol geëist. Ik pakte mijn telefoon dus ook maar eens en begon wat berichten door te nemen. Opeens viel mijn oog op de aankondiging dat de Mat '64 door de NS binnenkort terzijde werd gesteld. Prompt kreeg mijn rit gevoelsmatig een totaal andere wending. Ik begon nog intensiever om me heen te kijken en veel details in het interieur aandachtig te bekijken. Het kraken en piepen bij weer een volgend station begon ik ineens te waarderen. En ja, ik betrapte mezelf er op blij te zijn tot het eindstation mee te mogen. Hoe vreemd kon het lopen. 

Kennelijk was de man wiens aandachtige blik in eerste instantie op zijn laptop was gericht, bij hetzelfde bericht beland. Ook hij keek ineens om zich heen. Minuten lang. Hij pakte zijn telefoon en begon te bellen. Niet dat ik er ook maar één moment op uit was zijn gesprek af te luisteren maar het volume was dusdanig dat er weinig anders op zat. Zijn gesprekspartner werd op de hoogte gesteld van het feit dat de NS had besloten te stoppen met de inzet van dit type stoptrein. Hij moest maar kijken wat hij ermee deed. Een glimlach kon ik uiteraard niet onderdrukken. Mijn gedachte was immers juist geweest. Uiteindelijk naderde hij zijn eindpunt, één station voordat ik er zelf uit moest. Ik zag nog net uit een ooghoek dat hij een man begroette die direct een fotocamera uit zijn tas pakte en zeer gepassioneerd foto's begon te schieten. Of dit zijn eerdere gesprekspartner is geweest, zal ik nooit weten maar het had er alle schijn van. De trein kwam weer in beweging. Voor de laatste keer. Ik stapte uit en keek tussen alle medepassagiers nog een keer achterom. Niet wetende dat het daadwerkelijk de laatste keer zou zijn. Want de laatste weken heb ik alleen nog maar SGMm treinen op het traject zien rijden. En dat maakte deze rit extra bijzonder. 

Eric Vaanholt van het weblog "Sporen door Nederland"

Houten, 2 oktober 2015.

Mijn herinneringen aan de Mat'64 zijn vooral de mooie vorm van de kop, het lampje boven op de neus en natuurlijk het optrek- en afremgeluid. Waar ik vroeger woonde reden ze veel door de stad, dus als kind was "een trein" gewoon "een Mat'64". Als ik vroeger een trein moest tekenen tekende ik een Mat'64. Ik heb er zelf erg vaak mee gereisd en heb het altijd heerlijk treinstellen gevonden. Jammer dat ze eruit gaan.

Matthew.