het aantal zwartrijders drastisch terugdringen. Dit komt ook de veiligheid ten goede, want 60 procent van de personen die overlast veroorzaken in het openbaar vervoer rijdt op dat moment zwart.' 

Er zijn grofweg twee groepen zwartrijders: mensen die er regelmatig bewust voor kiezen om onbetaald met trein, tram of bus mee te rijden. Bewuste zwartrijders wegen de pakkans en de hoogte van de boete af tegen het voordeel van zwartrijden. Mogelijk wordt het huidige boetebedrag door deze groep nog als onvoldoende afschrikwekkend ervaren. Twee jaar na invoering van de door Mansveld gewenste verdubbeling van het boetebedrag wordt bekeken of het aantal boetes voor zwartrijden is afgenomen.

Een tweede groep zwartrijders bestaat uit reizigers die per ongeluk vergeten in te checken. Voor hen gaat staatssecretaris Mansveld zich juist inzetten. Ze wil dat OV vervoerders een uniforme coulanceregeling opzetten voor deze reizigers, als de controleur op basis van eerdere reisgegevens kan vaststellen dat op andere reizen wel in- en uitcheckt is en er van kwade opzet dus geen sprake is. Zo'n uniform coulancebeleid vanuit alle OV vervoerders is er nu nog niet. 

De huidige boete voor zwartrijden werd op 1 januari 2005 vastgesteld op 35 euro. De staatssecretaris wil de boete zo snel mogelijk al verdubbelen. Ook de administratiekosten bij het niet betalen van een boete moeten omhoog, van 10 euro naar 15 euro.